سد های تاریخی ایران

   ایرانیان در گذشته برای احداث سد اهمیت زیادی قائل بودند، بدین منظور به سه مورد اساسی، انتخاب محل سد، شرایط زمین، و مصالح ساختمانی توجه خاصی داشته اند.  در ساخت کلیه سدهای قدیمی ملاحظات فنی فوق و وضعیت توپوگرافی محل، رژیم رودخانه، روشهای انحراف آب در حین ساختمان، مورد دقت علمی قرار میگرفت. سدهای قدیمی ایران که همه با مصالح بنایی ساخته شده اند، به انواع زیر است:

    سدهای وزنی ــ کلیه محاسبات و مسایل، عمده طراحی که امروز برای اینگونه سدها، انجام میگیرد، در گذشته مورد توجه و محاسبه قرار میگرفت، مانند سدهای وزنی ( ساوه ) با بیش از 700 سال عمر، و ( شش طراز ) بابیش از 900 سال عمر. سد های قوسی ــ ایرانیان قبل از رومیان، به خصوصیات باربری قوسی ها پی برده بودند. سد های قدیمی ( کبار ) با بیش از 700 سال عمر، و (کریت) با 400 سال عمر، نمونه های اینگونه سدها می باشند. سدهای پشت بند دار ــ برای شرایط خاص توپوگرافی وزمین شناسی ساخته میشد. سدهای ( اخلمد ) با طول تاج 230 متر، و ارتفاع 12 متر، و گنجایش سه ملیون متر مکعب، و ( فریمان ) با بیش از 400 سال عمر، که در حال حاضر مورد بهره برداری است. نمونه هایی از این نوع سدها می باشند، در صورت تقاضا مشروح مقاله ارسال میشود. بدلیل جغرافیایی سد و قنات اختراع و ابتکار ایرانیست.

 شیوه های جدید آب

    کارها باید تخصصی و تخصصی تر انجام شود ــ  بنظرم باید یک ستاد مرکزی غیر دولتی برنامه آب در پایتخت تشکیل شود،  و سپس بنا به جغرافیای آبریز کشور،  17 یا 18 ستاد منطقه ای آبخیز داری ایجاد گردد. این ستادها باید مردمی و از میان دانشوران پیوسته آن منطقه در انتخابات اینترنتی و با اصول سازمان های قرن 21 تشکیل شوند.  همچنین لازم است این ستاد ها برابر با دانایی نوین برنامه ها را تدوین و کارها را اجرایی کنند، چیزی مانند سخن وبلاگ. در واقع دیگر زمان این نیست که فقط گفته شود،  چه خرابکاری هایی شده،  و چه چیزها و مالها و آبها و کشاورزی هایی از دست رفته است. فرصت برای رفتن سالم به آینده کم است،  اگر در همین زمان اندک هم کوتاهی شود،  واقعاً خطرناک است. رسیدگی به آنچه تا کنون از دست رفته خود چیز و تخصص دیگری است، در واقع مربوط به ستاد های برنامه آب نمی شود،  دو مقوله جدا هستند،  و نباید با یکدیگر ترکیب شوند،  که امکان گمراهی و اشتباه در برنامه ریزی را خواهد داشت.  موضوعات بحرانی در ایران مانند بسیاری از کشورها زیاد است، که باید توسط سردمداران علوم و روشنفکران حرفه ای ایرانی طبقه و اولویت بندی شوند،  و جهت افکار متخصصین و علاقمند در اینترنت منتشر شوند.  نباید آینده آب خوردن مردم را بیش از این سیاسی و اقتصادی کرد،  فقط باید کار حرفه ای آبداری انجام شود.  

      پس از کودتای 28 مرداد و در اوج قدرت امپریالیسم در ایران سد سازی به دست شرکت ‌های بین المللی منتفع بدون ژرف اندیشی و توجه به تجربه و دانش درخشان بومی ملی آغاز شد.  در اواخر قرن 20 با اینکه شور و شوق احیای هویتِ ملی و دانش نوین در ایران و ایرانی بشدت گرم بود، اما این سرزمین کهن همچنان در چنگال عوامل شرکت‌ های وابسته جهانی قرار داشت. بزرگ ترین فایده مدیریت سازه ای بخش آب در قرن گذشته،  منافع شرکت‌ های وابسته و بزرگ،  کمیته ‌ها و کمیسیون‌ها،  دفاتر دولتی و خصوصی، مافیا و اقمار بوده است، آنها فعالیتی بدون پاسخگویی و بدون حسابرسی دقیق داشته ‌اند.  مدیریت سخت افزاری بخش آب با ساخت سدها و سازه های انتقال، ضمن نادیده گرفتن حق کشاورزان و عشایر و ماهیگیران،  از اراضی کشاورزی و منابع طبیعی کشور بشدت کاستند. همچنین بدون ارزیابی های تحلیلی با صرف هزینه های گزاف طرح ‌های اجرا شد، که متعاقب آن نیم قرن مشکلات خطر ناک اجتماعی، اقتصادی را در پی داشت.  خشکیدن خطرناک پیکره‌ های آبی، رودها، تالاب ها، دریاچه ها، و آلودگی هوا با پراکنش غبار از تالاب‌ها و دریاچه ‌های خشک شده تخریب را به محیط زیست کشور تحمیل کرده است، توضیح بیشتر در طبیعت و تاریخ.

     دانش درخشان ایرانی،  نخستین ابداعات آبی،  نخستین سازه های مقاوم به زمین لرزه،  نخستین گرمابه با سوخت گاز طبیعی،  سازه های با صرفه‌ جویانه‌ ترین شیوه‌ های گرمایش و سرمایش،  آب انبارها و باد گیرها،  بازار های مثال زدنی و بسیار دیگر پایدار ترین‌ها را در پرونده خود داراست، در اینجا. با تحلیل و تحقیق دانایی نوین بسادگی متوجه می شویم،  که ساخت و ساز 1000 سد کنونی با اصول توسعه‌ پایدار و مصلحت‌ های این سرزمین همخوانی ندارد.  با تبلیغات کذایی ترویج دانش بومی پایدار آب مانند،  قنات‌ها و آب بندان‌ها بیرون از شأن تلقی شدند،  و بعکس تخریب آنها و جایگزینی با سد های ناپایدار و پرهزینه و پر پیامد سال‌ها ادامه یافته است. گرانترین و خسارت ‌بارترین شیوه تولید برق، برق آبی‌ ها هستند،  اما بررسی برای مقایسه برق آبی با نیروگاه‌ های گازی یا خورشیدی یا بادی انجام نشده است، تجربه ساخت نیروگاه‌ های خورشیدی در کشور های کم آفتاب مهم است که باید دانست.  سامانه ‌های گرد آوری باران، بازیافت، باز چرخانی و کاربرد چندین باره آب با نصب ابزار هایی نه چندان پیچیده روی بام ساختمان‌ ها و نیز گسترش و ترویج یاخته‌ های خورشیدی و چرخه بادی و سایر شیوه‌ های پایدار تامین آب و برق نادیده مانده است.

     همانگونه که در سازمان آینده بینی نوشته ام تمدن آیند بر اساس کنترل انرژی است، تا وقتی نگرش های نو به جهان نداشته باشیم نخواهیم توانست وارد آینده جدید شویم. زمانی که مردم ایران از بهترین روش های آب و آبیاری بهره می بردند،  جمعیت کمتر از 7 میلیون بود،  ولی امروز با بیش از 75 میلیون نفر،  آبها و سامانه ها و سازه های تاریخی از بین رفته اند و مشکلات مانده است. سرزمین کنونی ایران بر اساس آب و انرژی شکل گرفته،  تمام این سرزمین خواسته یا نا خواسته با آب و انرژی به یکدیگر وصل می باشند. خواه ناخواه در آینده نزدیک ایران وارد تمدن فدرالیسم ملی می شود،  بی دلیل و با دلیل دخالت امپریالیسم نو باعث خواهد شد،  حوزه های ملیتی و قومی برای آبریز های منطقه خود بحث و یا حتی مجادله نمایند، چون همگی در این حوزه های آبی مشترک هستند.  وظیفه تمام روشنفکران متخصص است،  از هم اکنون وارد بحث هایی شوند،  که پدافند ملی محسوب می شود، منجمله وبلاگ جنبش برداشت دروغها از تاریخ ایران با اندیشه موج نو ابراز نظر می کند